Langleiðin 14: Nýidalur - Vonarskarð - Gjósta 

Lagt er af stað frá Nýjadal til baka eftir veginum uns stikur vísa vegin inn að flugvellinum og inn eftir í áttina að Mjóhálsi. Landslagið breytist fljótt úr sandi og möl yfir í þéttan lággróður sem skokkað er yfir og eftir. Ekki er allstaðar skýr slóði en stikur eru vel greinanlegar og auðvelt að fylgja. Fljótlega liggur leiðin að og upp Mjóháls og er þá talsvert á fótinn eftir slóða en þar er mesta hækkun dagsins í einum rykk. Þegar upp er komið tekur við mögnuð fjallasýn til allra átta og alveg niður suðurlandið.  Á ca 10.4km á malarhól er hápunkti Langleiðarinnar náð þar sem leiðin nær um 1150m hæð. Það er hæsti punktur lands sem leiðin liggur um. Haldið er áfram eftir gili eftir skriðum og skorningum og stöku snjósköflum uns komið er upp í fjallaskarð við Eggju. Þar opnast Vonarskarðið og Snapadalur með ólýsanlegri náttúrfegurð. Landslagið breytist í litskrúðug fjöll, grænan gróður, hverasvæði með jöklasýn og litadýrð hvert sem litið er. Eftir að fikra sig niður skarðið gegnum líparítsstíga og mosaþembur er komið að jarðhitasvæði þar sem skoða má hveri og heita læki. Eftir nokkra leið til viðbótar er komið að heitum læk þar sem hægt er að stinga tám og með lagni fótum í heitt vatn og virða fyrir sér stórfenglega náttúru hálendisins. Þegar haldið er áfram hverfur græna náttúran jafn skjótt og hún kom og við taka svartir eyðimerkursandar með vötnum og lækjum. Farið er yfir nokkrar kvíslar sem renna til suðurs og verða að endingu að Þjórsá uns komið er upp á malarhól á ca 16km. Þar liggja vatnskilin sem aðskilja suðurland og norðurland og eru bókstaflega vatnaskil Langleiðarinnar. Næstu tvær ár sem farið er yfir renna til norðurs og allar hér eftir. Þessi síðasti hluti er nær sléttur eða niður í mót uns komið er að síðasta kílómeter þar sem klífa þarf frekar bratta hæð upp frá sandsléttunum upp að endamarki leiðarinnar, bílastæðinu við Gjóstu.